Al vorig jaar maakte ik kennis met dit event. Annemieke zeilde al langer met de “Bont + Blauw” maar ik had nog niet veel meters gemaakt en andere afspraken. Tijdens de borrel op zaterdag werd ik gevraagd fokkenist te zijn bij Kees in “Akka”. Zo gezegd zo gedaan. Mooie ervaring die naar meer smaakte. Dus vaker mee met “Bont + Blauw” en afgelopen voorjaar extra training in Giesbeek. Tot zover de voorbereiding, naast diverse zondagochtenden en een heuse wad-zeil-toertocht.

Best spannend, ongeveer 18 boten aan de start met daar ook de toppers van de klasse. Hoe staan we er samen voor en wat kunnen wij met onze boot eigenlijk. Nog snel wat aanpassingen gedaan voor het weekend, dubbele grootschoot gemonteerd, maar daar nog  niet echt mee geoefend. We zouden wel zien hoe het zou gaan. En het ging best goed.

In de week voor de Rabenhaupt Regatta werd er nog druk gezocht naar bemanning. “Oh misschien hebben Martijn en Annemieke nog iets in het vat zitten” was een reactie. Even rondvragen en ja hoor Bastiaan, onze oudste zoon, wilde wel bij Rolf in de boot.

Dus Bastiaan startte met een trainingsrondje met Rolf en wij vroegen ons af of we hem nog tips zouden geven voor als hij ons ging inhalen, want dan moest íe toch maar even de fok laten vieren ofzo. Hoezo ouwe lui fanatiek?

Met een lekker windje tussen de 3 en 4 bft op zaterdag, konden we een paar nette starts maken. Tussendoor zagen we voor de start Atomic en Windroos nog een botsing hebben, dat was enorm balen mede omdat er schade gevaren werd en zij een wedstrijd moesten laten schieten om reparaties uit te voeren. Gelukkig konden ze wel weer verder.

Bont en Blauw (zwarte spi) in volle galop op weg naar de boei, opgejaagd door Kingfisher

Zo ongeveer bij elk kruisrak kwamen Kingfisher en Bont + Blauw elkaar tegen. Of de ene moest uitwijken of de andere. En ik denk toch dat we dan als Paterswoldse meer zeilers soms wel in het voordeel zijn. We zijn zo gewend aan de windschiftingen en walzijdes waar de wind net weer een andere draaiing heeft. Wij hadden voor de wind af en toe wat ruzie met de spinnaker, die zat dan weer eens in de knoop, of tussen de stagen door of gewoon heel irritant aan de verkeerde kant.

Maar met wat geduld en knoop en prutswerk konden we hem toch iedere keer weer voor de boot krijgen. En hoe lelijk zwart dat íe is, de bolling is mooi.

We hadden het druk met behoud van plek en inhalen op kruisrakken.  Soms moest stuur Annemieke zo keihard schreeuwen om bakboord dat Martijn vroeg of we op de markt stonden. Maar ja, als ze je nou niet helemaal serieus nemen als je je neus eens voor een zeiler met langere ervaring wilt uitsteken, dan maar verbaal.

’s Avonds lekker pizza gegeten en het stramme lijf in bed gelegd. Om de volgende ochtend na een stevig bord havermout weer naar het meer te fietsen en nog eens 3 wedstrijden te zeilen.

Op zondag, inmiddels was de wind wat meer aangetrokken en zaten er vlagen van bft 5 tussen. Dus hebben we onze stoute schoenen weer aangetrokken en wilden ook wel eens zo’n start helemaal aan de hoogste kant. Eigenlijk durfde Annemieke zich er niet goed tussen te wurmen, maar met wat coaching van Martijn en het besef dat de ‘only way’ gewoon doorgaan was, startten we onze laatste wedstrijd op een mooi plekje naast het startschip en konden toch redelijk goed het halve veld achter ons laten* . We konden precies het aantal fouten tellen, dat was nl. het aantal boten dat voorbij zeilde. En Bastiaan? Die wil nog wel vaker mee. ’t Was een mooi weekend zo.

Een mooi plekje naast het startschip (zeilnummer 2582)

Groeten, Martijn, Annemieke, Bastiaan Loenen

*voortschrijdend inzicht: deze start was vanuit ons toch echt niet netjes, tijdens de wachttijd op het terras bij het ONK Sailhorse konden we precies met Henk van Dijk uitstippelen hoe het dan wel hoort, dat was leerzaam, dank!