Trans-Atlantische mijmeringen…

Vrijdag, je weet wel, die ene….

Waarop de meeste boten inmiddels in het water liggen, een deel van de tenten al staat en een deel van de tenten nog druk opgebouwd wordt.

Die vrijdag, je weet wel, die ene.

Waarop de Sailhorsevlaggen geplant worden. Dit maal niet voor een weekendje, maar voor een volledige week. De vlaggen die als herkenningspunt zullen fungeren voor de debuut-sailhorsezeilers, en voor de 'ow-zo'n-boot-had-ik-vroeger-ook-sailhorsezeiler'. De vlaggen die de komende week bovendien het grootste deel van de Sailhorsekudde vergezellen. Een kudde die op de Snitsermar de strijd aan zal gaan voor het plezier, om de eer en voor de dagprijzen. 

Naast de Sailhorses die hier bij de vlaggen en tenten te vinden zijn, liggen er nog een aantal verspreid rond het Sneekermeer, bij onder andere vakantiehuisjes of aan de steiger bij familie of vrienden. Wij horen bij die laatste categorie. Hemelsbreed een paar honderd meter bij de Sailhorsewal vandaan dobbert de Poespas rustig op een klein plasje water, waar het motorbootje van mijn opa en oma onze uitvalsbasis is voor de Sneekweek. Missen we dan de gezelligheid van de Sailhorsewal? Nee hoor, zeker niet, want ook al lig je daar niet met je boot, je bent er van harte welkom. We lopen dan ook regelmatig die kant op om te checken of iedereen zich niet te veel misdraagt. Dat is, om te checken of iedereen zich niet te veel misdraagt, zonder dat wij daar onze bijdrage aan geleverd hebben.

Ook dit jaar, deze vrijdag, lopen we vanaf ons vertrouwde plekje naar het net zo vertrouwde Sailhorsekampement. Door de weilanden, een stukje over het fietspad, dan de weg over en langs de slagboom de camping op. Als eerste treffen we de caravan en tenten van de Big Deal familie. Een stukje Sailhorsewal wat er voor mijn gevoel permanent staat, omdat het er altijd al staat als we aankomen en er altijd nog staat als we weer weg gaan. Daar is het rustig, een mooi contrast met verderop op de wal. Daar buldert de stem van de Bumme-stuurman overal doorheen. Wat ie precies zegt kan ik nog niet verstaan, maar het heeft ongetwijfeld iets met rode bootjes te maken. Daar in de buurt klinkt ook de herkenbare lach van de stuurman van de Kingfisher. Het voelt als thuiskomen hier tussen alle Sailhorses en Sailhorsezeilers. Een vertrouwd gevoel, een warme deken. Een club mensen waarvan we de eerste keer dachten dat ze nogal raar en vreemd (lees: knettergek) waren zijn inmiddels vrienden geworden. Wat zeg ik, familie. We denken overigens nog steeds dat ze raar en vreemd zijn, maar zijn erachter gekomen dat wij zelf net zo raar en vreemd (lees: knettergek) zijn.

Vrijdag, je weet wel, die ene.

We slenteren over de Sailhorsewal, worden begroet door iedereen, voelen ons thuis. En ik besef het me ineens. Sorry papa en mama, sorry ooms en tantes. Sorry opa's en oma's, sorry collega's. Ik vind jullie allemaal heel aardig, en houd heel veel van jullie, maar wat ik het meeste ga missen tijdens onze wereldreis? De familieweekenden met de Sailhorsefamilie.

In augustus van dit jaar, niet geheel toevallig in het weekend ná de Sneekweek, zijn Rosan (vaste wisselende bemanning voor de Pink Lady, Kingfisher en D'n Vliegende Brabander) en ik (Niels, vaste bemanning van de Poespas), vetrokken voor een rondje om de wereld. Weliswaar niet in de Sailhorse. Die mocht ik van m'n vader en tevens stuurman van de Poepa niet mee voor een dergelijke onderneming, maar op een chip wat iet zeewaardiger i. 

Ownee, de toet van m'n toetenbord i tuk. Dat i onhandig al je zover bij de ret van de wereld vandaan bent. Momentje hoor. Ssssssssssssssssssssssssssssss. Ja, hij doet het weer! Gelukkig maar, want met nog een week te varen en de ambitie om nog het een en ander op papier te zetten is het toch wel makkelijk om een volledig werkend toetsenbord te hebben.

We zijn bezig met de oversteek van de Atlantische Oceaan. Alles wat we tot nu toe voorbereid hebben was voor deze oversteek. Elk klusje, en stukje zeilen, alle ervaring die we op hebben gedaan was om deze tocht veilig en met een goed gevoel te kunnen maken. Een tocht waarvoor we ingezet hadden op 21 dagen, maar waarvan we inmiddels voorzichtig durven te stellen dat hij 24 dagen gaat duren.

Geen paniek, we zullen niet omkomen van de dorst. We hebben voor in ieder geval 6 weken aan water bij ons. Ook eten zullen we niet te kort komen, daar zouden we maar liefst 6 maanden mee vooruit moeten kunnen. Eten is duur aan de overkant van de Atlantische Oceaan. In de Caraïben moet alles geïmporteerd worden en daardoor gaan uiteraard de prijzen omhoog. We hebben dus maar besloten om het zelf te importeren, en varen momenteel met onder andere 25 kilo bloem, 18 kilo pasta, 24 potten kikkererwten en 40 blikjes tomatenpuree richting Tobago, het eerste Caraïbische eiland wat we aan zullen doen. Vanaf daar verkennen we dan de rest van de Caraïben. Op de lijst staat onder andere Curaçao, daar waar volgens de legende ook een Sailhorse leeft. Wat zou het leuk zijn als we die kunnen vinden. Weer even een beetje onze verslaving voeden. 

Afkickverschijnselen zullen we de komende jaren wel hebben. Niet meer in de regen rillend kamperen bij 5 graden maar in niets anders dan onze zwembroek de dagen doorbrengen. Niet meer elk tweede weekend de boot uit, in, uit en in het water om te kunnen zeilen, maar gewoon constant vaarklaar in het water liggen. Niet meer wakker worden van het gesnurk van een medezeiler in de tent naast ons maar van het eerste zonnestraaltje wat in de relatieve koelte van de morgen onze hut binnen weet te dringen. Ja, je kan wel zeggen dat we een zwaar leven tegemoet gaan. 

Als we uit zijn gekeken op de Caraïben willen we ons vervolgens langzaam richting Panama begeven. Het uiteindelijke doel? Om weer terug te komen naar Nederland. Maar voordat we dat doen willen we het Panamakanaal door, de Stille Oceaan over, Frans Polinesië en Fiji bezoeken. Werken in Nieuw-Zeeland om de scheepskas aan te vullen, Australië verkennen, wat van Indonesië zien. De Indische Oceaan over richting Afrika om dan na 5 jaar zeilen via Zuid-Amerika en Noord-Amerika weer terug te keren.Terug naar de Sailhorsefamilie, die voor ons van onschatbare waarde is, zij het alleen al vanwege alle waardevolle bijdrages in de voorbereidingen van onze reis. Van het helpen met het onderwaterschip tot het meedenken over over de kleinste en meest praktische details. Bedankt allemaal. We hadden het niet zonder jullie gekund.

Wordt het je wat te sentimenteel allemaal zo? Ach, dat mag in deze tijd van het jaar, het is (bijna) kerst. Fijne feestdagen en een mooi 2024!  En ooit weer tot vrijdag, je weet wel, die ene.

Niels & Rosan