De Sneekweek vanaf de Pegasus

Onder het motto “beter laat dan nooit” hierbij toch nog een verslag van de Sneekweek vanaf de Pegasus. Ik heb twee keer eerder op het Sneekermeer gevaren, in 2021 als bemanning op de Pegasus met Arjen Lanjouw tijdens de (Corona-) Olympiade, en in 2022 mijn eerste echte Sneekweek als bemanning bij Han van der Hoeven. Omdat één en ander goed bevallen was, schreven we ons dit jaar in in onze vaste samenstelling: mijn vader Henk als bemanning en ik aan het roer.

De Sneekweek begon voor ons al op vrijdagavond met de vlootschouw. Alle deelnemende klassen presenteren zich dan aan het publiek door een rondje door Sneek te varen. Vanwege het 50-jarig jubileum van de Sailhorse Sailing Club mochten we met maar liefst 5 Sailhorses meedoen, waaronder wij. Toen we er eenmaal waren was het was een fantastische belevenis, maar… de heenreis had nog wat voeten in de aarde. Je wilt natuurlijk niet te laat komen bij zo’n belangrijke gebeurtenis (de commissaris van de koning rekent er tenslotte op dat je hem zult groeten door de fok in te rollen), dus Dick Klasema, die ons zou slepen, had ons meermaals op het hart gedrukt dat wat er ook gebeurde, de sleep zou op tijd vertrekken.

Nu moet u begrijpen dat mijn vader en ik ooit op de Sailhorse zijn overgestapt met de gedachte dat dat ons een ruime, rustige kielboot op
zou leveren, zodat ook mijn moeder weer eens vaker mee zou willen zeilen.  Trouwe Horsevoer-lezers weten natuurlijk dat mijn ouders elkaar ooit hebben leren kennen in een zeilboot. Voor het hele verhaal verwijs ik graag naar het juninummer van 2020, voor nu volstaat het om te vertellen dat mijn vader en ik, via een stokoude toerboot, aan een wedstrijdboot zijn gekomen. Sterker nog, we zijn er ook nog mee gaan wedstrijdzeilen, en dat gaat natuurlijk allemaal nog veel schuiner en harder dan onze oude boot ooit ging. U begrijpt dat mijn lieve moeder hierdoor, hoe betreurenswaardig ook, niet vaak meer mee wil. De vlootschouw leek ons daarom een mooie gelegenheid om haar toch weer eens mee te nemen, immers, wat kan er nou gebeuren in een rustig sleepje door de binnenstad van Sneek, met voldoende kussentjes en versnaperingen aan boord? Nou, met de boot was niets mis, maar voordat mijn moeder überhaupt op de boot zat was de sleep, inclusief de Pegasus en mij, net vertrokken, je wilt immers niet te laat komen. Mijn vader was net afgestapt om mijn moeder op te halen van, ze was namelijk later door een lekke autoband, en hoppa daar ging de sleep. Na wat geschreeuw over en weer vanuit de al varende sleep naar de steiger, reden zij met de auto naar Sneek, en was het weerzien op de kade des te mooier.

De vlootschouw was een fantastisch gebeuren. Eerst een prima diner verzorgd door de KWS, waarna langs de hele route het publiek meerdere rijen dik langs de kade stond, ieder dweilorkest uit de wijde omgeving aanwezig was en we ook nog werden voorzien van eten en drinken voor de terugreis naar het Sneekermeer. De 5 Sailhorses, allen met stagvlag, moeten er prachtig hebben uitgezien vanaf de kade (klik voor filmpje). Wij hadden extra ons best gedaan met een ledstrip op accu onder de dekrand, er waren vlaggetjes, et cetera et cetera. De moeite bleef niet onbeloond, want de volgende dag stond er een prachtige foto van onze vijf boten op de voorpagina van de Leeuwarder Courant (of het Friesch Dagblad? Ik zie de rectificatie graag tegemoet in de volgende Horsevoer).

Op zaterdag moest het dan gaan gebeuren: de eerste echte wedstrijd aan het roer in de Sneekweek! Bij de dinsdagavond- en zondagochtendwedstrijd op VWDTP doen wij de laatste tijd best aardig mee met de Pegasus. We zijn vrijwel nooit meer de laatste Sailhorse, en op een goede dag eindigen we vóór of vlakbij enkele van de toppers. We gingen de Sneekweek dus in met het idee wel even in de subtop te eindigen en hadden zelfs enige hoop op een dagprijs. Niets bleek minder waar! De eerste wedstrijd startten we prima, ergens halverwege de startlijn. Bij de bovenboei was daar weinig meer van over, in plaats van het aantal boten vóór ons, telden we daar het aantal boten achter ons, dan ging het tellen namelijk een stuk sneller. Het grotere wedstrijdwater, meer golven, een vreselijke hoeveelheid andere klassen (27), andere boten (600!) en boeien (25), gecombineerd met een gebrek aan kennis van de baan en überhaupt aan wedstrijdervaring buiten het Paterswoldsemeer resulteerden in een 14^e plaats van de 18. Er waren wel mooie duels in het achterveld en we zijn vaak van plaats gewisseld, dus we hebben zeker genoten van de race. Bij onze knalgele Pegasus zit overigens een knalroze spi. De meningen verschillen over de vraag of dat er nou mooi uitziet of niet. Het mediateam van de Sneekweek zal gevonden hebben van wel, want we werden wederom verblijd met media-aandacht. Dit keer vorm van een mooie foto onder spi en enkele bewegende beelden in het video-dagverslag van de KWS - zie Youtube!

Dan de zondag. Vanwege weinig wind begonnen met uitstel. De informatievoorziening vanuit de KWS was uitstekend, met elke dag een filmpje waarin de wedstrijdleider uitlegt wat er te gebeuren stond. Op die manier wisten we waar we aan toe waren en was het uitstel een stuk minder erg, te meer omdat het zaterdagavond laat geworden was. Na de start lagen we ergens rond de 10^e plek, maar op de beruchte Goaingarijpster Poelen werd het lastiger en kwamen er veel boten voorbij. Uiteindelijk werden we 16^e, vlak achter een grote groep.

Op maandag startte de Sailhorse niet vanwege een overschot aan wind. De eerste 11 klassen hebben wel gevaren, maar daarna trok de wind zo erg aan dat het niet meer kon. Wij hebben daarom maar wat rondgehangen op de Sailhorse kampeerwal, waar wij in ons kampeerbusje sliepen. Het is erg gezellig om daar te kamperen met allemaal mensen met dezelfde hobby.  Je bent ook altijd en overal welkom voor een praatje, koffie, een biertje, eten, et cetera. Handig is het echter niet, want als je één keer naar de parkeerplaats loopt, ben je door al het gebabbel pas een uur later terug. Enkele fanatieke Sailhorses waren, ondanks de 7 Bft, toch het water opgegaan. Ze kwamen compleet doorweekt terug, met grootse verhalen over zo hard planeren dat je niets meer zag door de spray, en snelheden van boven de 11 knopen. U weet natuurlijk net als ik dat de rompsnelheid van de sailhorse op 6,4 ligt. In plané gaat het natuurlijk harder, maar een verdubbeling deed ik toch stilletjes af als een stoer zeemansverhaal.

Voor het avondeten hielden we met de hele kampeerwal een pannenkoekenavond. Naar ik begrijp is deze avond hard onderweg een Sneekweektraditie te worden, super! ’s Avonds was het wederom gezellig, maar het leek ons verstandig iets minder diep in het glas te kijken, we hadden de weersvoorspelling voor de dinsdag immers al gezien!

’s Ochtends zou het 5 á 6 Bft worden, en ’s middags steeds harder en harder. Daarom gingen we vroeg het water op om onze wedstrijd te kunnen zeilen tijdens hanteerbare wind. Tijdens het optuigen was de spanning voelbaar, iedereen keek elkaar met een strakke blik aan en men had een stuk minder praatjes dan anders. Maar ja, iedereen ging het water op, dus wij gingen ook maar. De wind was west, dus het startschip lag ten opzichte van onze camping aan de overkant. Toen we de haven uitkwamen leek het nog wel te overzien, maar hoe dichter we bij het startschip kwamen, hoe harder het leek te waaien omdat we dichter bij de lagerwal kwamen. Vervolgens bleek er vóór ons uitstel te zijn geweest, dus we moesten een hele tijd halve wind op en neer varen om op de start te wachten. Het ging harder en harder waaien, de golven werden steeds hoger, en de twijfel om terug te gaan nam toe. Maar ja, iedereen bleef liggen, dus het zou wel kunnen, toch? De Spankers startten voor ons, en precies op hun startsein kwam er een enorme vlaag, waardoor er 3 Spankers op de startlijn omsloegen. We dachten dat het toen wel afgelopen zou zijn, maar nee hoor, de rescue sleepte ze aan de kant en het startschip toeterde vrolijk verder.

Daar gingen we dan! We hadden een super start, we waren precies op tijd over bakboord bij de lijn bij het startschip. Bij deze wind hielden we echter niet de hoogte die de schepen onder ons hadden, dus we gingen snel overstag over stuurboord. Daar lagen we ook niet goed, er kwamen allemaal valken onder spi over bakboord aan waar we tussendoor moesten. Ondertussen was het slecht te doen, er kwamen bakken water binnen, en we twijfelden om ons terug te trekken. Maar hoe dichter we bij de bovenboei kwamen, hoe minder sterk de wind werd, dus daar bedachten we dat het toch wel ging. Met deze wind in de Sailhorse is namelijk ook gewoon geweldig leuk! Vóór de wind naar de benedenboei ging het vreselijk hard. We zagen enkele cracks vóór ons de spi hijsen, maar toen we zagen hoe snel enkele van hen omsloegen of besloten weer te strijken, besloten wij dat het grootzeil + de fok ook wel genoeg was. We kruisten af, om zelf met zekerheid te kunnen bepalen wanneer we gijpten. De verhalen van de dag ervoor bleken toch niet zo overdreven, af en toe zagen we inderdaad niks meer door de spray.

Bij de benedenboei keken we elkaar aan en zeiden ‘we gaan terug’, maar bij de tweede bovenboei leek de wind weer minder, dus zijn we toch maar doorgevaren. Toen ging het nog harder, 11+ knopen snelheid bleek gewoon te kunnen, en toen gebeurde het. We voeren over stuurboord toen ik opeens druk in het grootzeil verloor. Toen ik het binnenhaalde nam de druk alleen maar verder af. Een halve tel lang begreep ik er niks van, maar toen zag ik het: de mast lag overboord! De puttingen aan bakboord waren zo uit het dek gescheurd. Ik moet zeggen, dan sta je toch even raar te kijken! Henk had het horen kraken dus die had iets eerder door wat er gebeurd was. Gelukkig had de wind de mast bij ons weggeblazen en stond Henk niet in de trapeze. Daardoor waren we zelf helemaal in orde, en omdat het zeil in het water lag, lagen we opeens rustig te dobberen. De rescue was er snel bij en nadat we het hele spul weer enigszins netjes op en achter de boot hadden hangen, sleepten ze ons keurig terug naar de camping.

Toevallig bleken onze redders ook een camera met microfoon aan boord te hebben, dus we werden, stijf van de adrenaline, meteen getrakteerd op een interview. Ook dit is te zien op het YouTubekanaal van de KWS (dagverslag dinsdag). Achteraf bleken we zeker niet de enige met schade. Er is een mast gebroken, meerdere grootzeilen zijn gescheurd, een giek stond in een hoek van 90°, er is een fokkeval geknapt, een fok gesneuveld, en dan vergeet ik waarschijnlijk nog steeds van alles. In andere klassen zijn er zelfs boten gezonken. De windkracht 8, die pas ‘s middags verwacht werd, kwam toch ietsje eerder.

Toen alle schade geïnventariseerd was, bleek meteen weer wat een fantastische groep mensen de Sailhorseklasse is. Overal werden onderdelen vandaan getoverd en iedereen maakte tijd en moeite vrij om elkaar te helpen. Alles zodat er de volgende dag maar weer zo veel mogelijk boten konden starten. Erg mooi om te zien! Henk droop af naar huis, maar ik ervoer de week niet alleen als zeilwedstrijd, maar ook als een weekje vakantie. Ik besloot te blijven, en kreeg meteen het aanbod om op woensdag mee te zeilen op de Nautidocs (2512) van Marijke en Maarten. Zij voeren niet alleen voor het eerst de sneekweek, het was ook hun eerste wedstrijd in de Sailhorse! Hoewel ze er dichtbij hadden gezeten, was het t/m dinsdag nog niet gelukt iemand achter ze te houden. Dat moest natuurlijk anders! We gingen met z’n drieën aan boord, waarbij ik een soort adviseursrol kreeg toebedeeld. En met succes! We zetten de spi erbij en hielden de Bont en Blauw achter ons. De laatste dag werden ze zelfs 13^e!

Woensdagmiddag was het SKS Skutsjesilen op het Sneekermeer. Ik had hiervoor de Yamaha 3,5 pk langstaart mee, en Willem Heijmans had met zijn Seeya (2614) nog een boot zonder een gat in het dek. We besloten onze krachten te bundelen en op zoek te gaan naar een mooie ligplaats. Het blijkt dat er best 11 mensen in een Sailhorse passen, maar dat het beter is om de grote loosgaten dan van te voren dicht te plakken. Het meer lag helemaal vol met publiek, dus wij voeren wat rondjes, tot er  opeens een dame vanaf een hoog ponton naar ons begon te zwaaien. We mochten aanleggen aan een cameraboot van Omrop Fryslân, om vanaf daar naar de wedstrijd te kijken. Ineens hadden we de beste plek van allemaal!

Willems bemanning ging een dag eerder weg, dus op donderdag mocht ik met hem mee. Het was een leuke race met een 14^e plek als resultaat. Willem en ik waren het steeds met elkaar eens over de te volgen koers. Zo besloten we tot enkele erg goede slagen, en nog iets meer heel slechte.

Zo kwam er een einde aan mijn eerste Sneekweek als stuurman, en de eerste op de kampeerwal. Ik ben er volgend jaar zeker weer bij! De Pegasus is inmiddels gerepareerd. Na enkele aarzeling en zelfs twijfel of we niet beter een nieuwe romp konden kopen, vonden we via Ton Bouchier iemand die aanbood de boot goed te repareren voor een goede prijs. In de tussentijd hebben we geheel belangeloos gebruik mogen maken van de Akka (2577) van Cees Reinders. Zo konden we toch nog meedoen aan de vaste competities bij VWDTP, het NK in Heeg en het teamzeilen. Buitengewoon gul en wat mij betreft typerend voor onze klasse. Cees, heel hartelijk bedankt!

Hartelijke groet, Olle Odijk

PS: Bent u ook van plan om met windkracht 8 te gaan zeilen? Controleer dan even of uw puttingen al versterkt zijn. Veel wedstrijdboten van Vlieger en De Kloet hebben al een RVS hoeklijn tussen de putting en de romp ter versteviging. Gewoon te koop bij de Sailhorseshop!